Een Afrikaanse man was voor het eerst van zijn leven in het vliegtuig gestapt en naar New York gevlogen. Na aankomst op het vliegveld bleef hij helemaal versuft op een bank zitten om, zoals hij zelf zei, te wachten op zijn ziel die nog niet was aangekomen. We kunnen daar wel inkomen: het leven is vaak zo jachtig en onrustig dat onze gevoelens en gedachten niet mee kunnen komen en achterblijven. Maar je ziel zit nog wat dieper, om zo te zeggen. Door de drukte komen we aan onszelf en aan God niet meer toe. Er zijn mensen die om 9.30 uur al in de kerk zitten. Ik vroeg eens aan iemand waarom hij al zo vroeg in de kerk zat. Toen kwam er een soortgelijk verhaal. Hij zei iets in de trant van: ‘Ik heb tijd nodig om me voor te bereiden op de dienst. Anders val je zomaar binnen’. Dat is inderdaad nog niet zo gek: gewoon even aarden, stil worden, misschien naar het kruis kijken, een praatje maken met iemand, naar het orgelspel luisteren om al vast in de stemming te komen: om af te stemmen op de juiste zender. Misschien een tip voor de laatkomers onder ons!
Hoewel, het valt niet altijd mee om alle hens op tijd aan dek te krijgen. Voor sommigen al een hele prestatie, dat is waar! Daarom ook vier weken van Advent, om ons voor te bereiden op zijn komst. Aan het kerstverhaal ben ik aan het eind van dit jaar heel hard toe. In elk geval aan iemand die je hoop geeft, iemand die het licht aandoet, je moed geeft, met name tegen al het geweld, waarmee wij worden geconfronteerd. En dat is de kracht van het kind van kerst. Dat God in dit kind in ons midden is gekomen en dat dat het beste is wat ons mensen ooit is overkomen. Toen de Afrikaan een paar uur later in het drukke verkeer van New York terecht was gekomen, moet hij gevraagd hebben: Hoe kan iemand hier ooit nog iets van God merken? Goede dagen toegewenst!